ben 1 sene önce bugün bunu gördüm, iliklerime kadar yaşadım. 'babam öldü' bir cümlenin çok ötesinde bir şey inan. rüya gibi, çok ütopik, çok boktan, çok allahın belası bir şey.. ağlamaktan yoruluyorsun, annenin yüzüne güçlü bakman gerektiği için dudak içlerini yiyorsun, ne kadar boktan şeyi göğüslemen gerekiyorsa hazır olmasan bile hazır görünüyorsun.
babam bir kere öldü ama ben 10 kere işte.. çaresizlik hiç bu kadar tarifi olmaz bir boktanlıkta karşımda durmamıştı.
her gün biraz daha zaman geçiyor ve daha da içim daralıyor.. darlanıyorum tek kelimeyle.. aklına gelince, içinden geçince, başın sıkışınca, bir derde düşünce arayacağın ilk insanın, arayamayacağın bir yerlerde olması hissinin farkına varmak çok zor oluyor. tek başına üstesinden gelmek de hakeza.. üstesinden gelmek dediğimiz hep lâfta sanırım. olmuyor işte.. büyümeden yaşlanıyorsun..
artık bir şey yapılamayacağının farkına vardığında boğazına düğümlenen babalar gibi katmerli bir acının insanı ne hızlı olgunlaştırdığını da anlıyorsun. eğer zor olsa da metin olmayı başarabilirsen, insanı en olgunlaştıran acılardan biri bu zorlu deneyim ama o da mümkün değil..
sensizlik çok zor.
güzel uyu, güzel babam..
