delilik

    Bu merdivenleri 3'er 5'er çıkmayı biz hiç düşünemedik. Herkes akıllı, biz deliyiz. Delilik kanımızda.

    İçimizden geçenleri söyleyemeyecek yaşı çoktan geçtik de, içimizde olup bitenleri dillendirecek cesaretten de mi yoksun kaldık?

    Hepimiz deliliğin bir adım yanında, mantıklı, mutlu, mesut bir hayatın onlarca yıl gerisindeyiz. Kendimize çekebilir miyiz sence, deha bir hayatı?


    bugün varız, yarın yokuz.
    kendi yokluğumuza başkalarını da çeke çeke, kalan son nefeslerimizi alıp veriyoruz.

körebe

hiç bir şey göründüğü kadar kötü değildir. daha kötüdür...

   biz, hayatımızı b*ktan olsun diye eksik malzemelerle inşaa etmek zorundaymışız gibi, türlü bahanelerle birbirimizden hızlıca uzaklaşmak için körebe oynuyor gibiyiz. gözlerimiz bağlı, kolumuzu, dizimizi yaralaya yaralaya kaçmaya çalışıyoruz. birimiz de akıl edip gözümüzdeki bağlardan kurtulmaya çalışmıyor nedense.
 
                                                                 ...

   canı sıkılan, sebepsiz(!) mutsuzluklar yaşayan insanları anlamak için mükemmel bir gece. empati adeta bizim elimiz ayağımız. sevdiklerimizin hatrına, kendimizi onların yerine koyduğumuz şu saatlerde siz siz olun, kimsenin köşede birikmişi olmayın...

  hiç kimse kendisine benzeyen başka bir insana maruz kalmaya tahammül edemiyor çünkü.

dün, dünde...

hayat bazen, “elinden geleni yaptığın halde, doğru düzgün bir adım atamadığın, sıkıcı bir pazar akşamı” gibi...

   dünün dünde kalmasına alıştığımı mı sandın?

   gecenin bir yarısı, yarı uykulu, aklımda kalan son iyi hallerimizi bir yerlere(!) kazırken, huzursuz uykuların mahmur sabahında,  kendi kendime seninle uyanamayışlarımı dert etmem mi sorun sence?

   bir adım daha atmaya çalışırken, atamadığımız diğer tüm büyük adımlara ayıp etmeden, şunun bir hal çaresini bulabilseydik keşke.

   bir sorunu çözebilmek için susmak ne kadar eski alışkanlığımızsa, konuşarak bir yere varamamak da bir o kadar kötü becerimiz galiba...

belki sonra yaparız dedik, kaldı öyle

   anlatacağın en güzel hikayeleri, şimdi içinde kalmış ukdelerde görüyorum,

   belki sonra yaparız dediğin tüm tatlı sohbetlerin sonrasının olamayışını da...

                                                         ...

   şu hayatta büyük yıkıntılarımız var kabul, bir de silip atabileceğimiz huzursuzluklarımız.
   hepsi sırtımıza yük, hepsi içimizden kopan büyük parça...


   Sıradaki şarkı, yitip giden ama hep içimizde kalbi atacaklara gelsin...
 ''hepimiz bu çiçekleriz. solup gitmek şöyle dursun, anımız kalırsa geriye ne âlâ...''

her hikâyenin 3 adımı var

her hikâyenin 3 adımı var...

1-bilinç
2-değişme
3-dumur

1.bilinç

heyecanına kapıldığın bir şeyler anımsa...

akılsız başın cezasını henüz kimin çekeceğini bilemediğin ilk günlerde, bilinçsizce kendini bir şeylere kaptırdığın o ilk sahneyi hatırla.

aynada her sabah, güne ne kadar heyecanlı ve pırıl pırıl,  empati yapmaktan son derece zevk alan(!) bir güzel insan gördüğünü hatırlayarak  bir sonraki adımını hisset.

2.değişme
                 
kendini mutlu edebilmek için, başkalarının mutluluklarının beklentisinde olduğunu farzet. sürprizlerinle, hayatlarına kattığın yeni alışkanlıklarla, kendine alıştırmaya çalıştığın insanları, farkında olmadan yaptığın, küçüklü büyüklü bencilliklerini hayal et.

3.dumur

ilk adımını dogru atamadığın bir yolu, sonradan geri dönülmeyecek kadar uzun yürüdüğünü düşün.
üzerine bir de uğradığın hayal kırıklarını...

her hikâyenin bir de 3 son adımı var.
''kabul, direnme, sus.''

dünyanın en büyük derdi bizim

sözlerimizin bittiği bir yer var, jest ve mimikleri bir bir sıraya soktuğumuz. hepsi kendi bencilliğimiz, her biri..

“Tamam bu sefer bırakıyorum” dediğimiz onlarca şeye dört elle sarıldığımızın bir önemi var mı? Hep erteliyoruz işte. Vazgeçmeyi, boşvermeyi, bir başlangıç yapmayı, ertelemeyi bildiğimiz kadar, emeğimizi başka şeylere vermenin nasıl bir şey olduğunu hatırlayabiliyor muyuz?



Obsesyonumuza bir yön vermenin tam zamanı iken, kendi derdimizi, dünya'nın en büyük dertlerinin baş sırasına oturtup körleşiyoruz.

Cahilliği en büyük mutluluk görüp, es kaza bir öyle olabilsek, kafamıza takmadığımız onca şeyle yaşamamanın mutluluğunu anlayacağız. Al sana saf, basit mutluluk. Onu da yapamıyoruz.

Basit şeyleri büyütme şampiyonası yapılsa, üzerimize birinci çıkmayacak şu topraklardan..

Şu derken; bir an önce bir yerlere basıp gidelim de, paçayı kurtaralım dediğimiz güzide cennetten bahsediyorum.