sığınacak bir liman arıyor insan hep.. sarsılarak sağa sola çarptığı hengamelerinden gizlenecek o saklı kıyıyı arıyor... en dostane, en sıcak, en duygu yüklü kıyısına ulaşmak için çabalıyor durmadan... konuşmak için henüz çok erken denilebilecek şeylerin, seni geveze yapıp, içinde ne var ne yoksa haykırma isteği uyandırmasına şaşırıyor an be an. sonu mutlak delilik işte.
kendimizi baskılamaktan, bir yerlerimiz şişecek sonunda. bir şeyi öyle değilmiş gibi, yaşanmamış gibi düşünmekten, görebildiğimiz, hissedebildiğimiz her şeyi atlamaktan, yok saymaktan pili tüketivereceğiz.
insan, içinden geçenleri baskılayarak, dilinin süzgecinden geçirerek, yaşadıklarını hatırlamamaya çalışarak nereye varabileceğini hiç bir zaman bilememiştir.. bu büyük bir sorun ve büyük bir kendini üzme durumudur. huzur bulma yolunda, akla gelen en sakin çözümlere hep ihtiyacımız olmak zorunda. akıl sağlığımızı başka türlü ayaklar altından çekemeyeceğiz yoksa.
