adam olma zorunluluğu

Hep birileri gibi olmak zorundaydık... Eğer o birileri gibi olursak, işte o zaman severlerdi bizi, o benzemeye çalıştığımız birileri gibi... Kendimiz gibi olmaya çalıştıkça, sevgi uzaklaşacakmış gibi gelirdi bize... Çünkü biz en çekilmeziydik ve kendimiz gibi olursak, yalnızlık ömür boyu olacaktı onların nazarında... Kurtulmak gerekirdi bütün bunlardan ama yapamıyorduk...


Nicelerine hayatın en çetin derslerini verirken, unutuyorduk kendimize de bir şeyler almayı ve zedeleniyordu git gide kalplerimiz... Onarılamıyordu bu derin yara... Kimse bilmiyordu nasıl dokunulacağını en hassas yerimize... Yine bize düşüyordu en diplere dalıp kendimizi çekerken, hayatın dersini kendimize de vermeyi bir yandan...

Adam gibi olursak o zaman takdir ederlerdi bizi. O zaman terkedip gidenler geri gelirdi... Kim nerede bırakmışsa bizi, aynı o yerden devam ederdi elimizden tutup... Adam gibi olursak eğer... Neydi ki adamın tanımı, adamlığın tanımı? Her birine göre farklı bir adam mı olmak zorundaydık...


Adam olan bizdik ve bizim gözümüzde onlar mı değişmeliydi yoksa? Öyle olmaya çalışırken ve belki de olmamız gereken bir 'biz' olurken giderek, şimdiki bizi nerelere atardık, ihtiyacımız olduğunda tek sığınağımız olan benliğimizi....

Hiç merak ediyor muyduk bunları? Her birine göre değişmeye çalıştıkça ne kadar 'biz' kalabilirdik böyle? Yoksa gerçekten değişmek mi zorundaydık? Zaman geçtikçe gerisinde mi kalıyorduk değişimin?

Bunu bilmek zorundaydık...

düğüm

zor bir kararı almanın eşiğinde , yapılacak şeyleri danışacak kimseleri yanıbaşınında bulamamanın telaşıyla, yüze göze bulaştırılan ani fikirler kalabalığında bulursun kendini...

bencillikten yana epey bir yol katetmiş bir başkası senin beynini okuyamayacağı için, sorarsın ve yine kendi bildiğini okursun... manası var mı o zaman zihin yorup da aynı şeyleri tekerrür etmenin... biri seni bir yerlere bağladıysa ve düğümün ucunu da senin eline verdiyse , bahanen bağlı olmak mı, cesaretsizliğinden söküp atamamak mı kördüğümünü?

kimse seni tutup getirmedi bu bahçeye... "bak yeşilikler seni sever, sen de zamanla onlara alışırsın" demedi... gitmek neden bu kadar zor öyleyse?... gözü karalığı insan bir kere mi kullanabiliyor hayatında? başka bir joker hakkı yokmu?

dahasını cebinden çıkarıp devam etse... kendine hoşluk katsa... mutlu olsa, aynaya baktığında her seferinde daha bir güzel vursa yüzünü yüzüne...belki kırılır, kırılması gerekenler...

şimdi... "ben sana demiştim"ler içinde zihnimi arı tutmam lazım... eğer sırtımı donup gece yatağımı kendim ısıtıyorsam, kendi ipime kendim tutunmam lazım kuyumdan çıkarken...

bitti...

peki

sessiz kaldığımız anları anlamlandırır "peki",
üç nokta gibi bir şey...
onun kadar geniş, bir o kadar büyük manâlı...

ten

Islaktı sokaklar,
karanlıktı kış
seni benden başkası bilmiyordu benim bildiğim kadar...
donuklaşan ellerin ne anlatıyordu bana?

'sana sırılsıklam aşığım'
ya da
'bırak beni soğuk yatağımda'

ses, söz, yazı

pazarları akşam uyan, sabaha kadar webde dur... msnden uzaklaş, yüzünü dök kitaba, sıkıl arada bir çık yeniden gir... manasız ölü vakitler biriktir.

çok güven birisine, bıraksın bir yerlerde sen hala uğraş didin durma, alıştığın şey bu senin... anılar biriktir... dondurma çubuğunu atma, elbisesinden sökülen yünü, fii tarihli otobüs biletini, biten parfümün şişesini sorarsa diye biri hatrını sakla, chatloglar gibi ctrl+f yap anılar üzerinde... faydasını görme mıhla kendini eskiye...

bara git hafta sonu, laf et dur. sen bir şey yapma öyle dur sayıkla yerinde... kes birisini, geç yanından laf etme... uzaktan bak gülümse , müziğine ver kendini, arkadaşını postala az evvelki gülümseyen kareye...

al makineni çekiştir sağı solu, kupanı al, makrolaş şarap kadehlerine, kadını çek , ağlat dondur kareni... photoshop öğren, logic öğren, aklın karışsın. sonra yine bara git...

aksın zaman

zamanın insanı bir yere bağlayıcılığından uzak olup , arzularından ödün vermesi yakın bile durmamalı bize.

iyiliklerde olup tebessüm dolu, içimiz dışımız bir zamanlarda olmak ümidiyle aksın zaman...
iyiliklerde, kendinden ödün vermeden ve severek yaşa kendini...

sen hiç bilmedin

dün yalnızlığımı ararken,
senden arta kalmış bir şeyler arasında,
bir acı buldum… orada yatıyordu öylece….

ben sensizliği kovalarken arka bahçemden bile,
ön kapıdan sesiz ağlar adımlarına duymaz kesildi kulaklarım…
ve….
bir kedi süzüldü gecenin soğuk, karanlık acısında çığlık çığlığa sokağa…

ben duymadım…
çöktüm olduğum yere…
ağladım…
sen dönmedin….

ben………
öldüm…

başkaları haber verdiler öldüğümü….
ve hiç bir zaman bilemedim, bunun ne denli bir şey olduğunu…
yaşarken ölüp, gittiğimde dönemeyeciğimin acılarında kaldığım vakit,
artık sen benden çıkıp, kendine eş düşen boylamında ilerlerken öylece,

ben öldüm….
sen bunu hiç bilmedin..

"di"li geçmiş zaman üzüntüleri

olduğumdan farklı kılmalıydım kendimi… biraz aynadaki o duru akışı değiştirip biraz da hayatın farkına varıp gelmeliydim o eski durduğum yere… senin belki öyle hoşuna gidecekti… Ama “di” işte…

içten dokunuşların hayatımdaki yerilerinin en önemlisini yitirdim çoktan… hangi duvara desem, tek bir cümle çıkmadı hiç birinden… hoş, kendim bile anlayamadım ya gidişini, onlar anlamış çok mu… çok sevmek öldürürmüş , bunu bilseydim keşke önceden… “soluksuz bırakırmış çok sevmek güzel bir kalbi”…

hayatımın şehrinde henüz acısını duymadığın onca yaşam var ki.. onlardan birisi de seninki. es geçip “boşver” dediğin …

insan kendini bırakır gider bazen… omuzları koca bir yük gibi biner vücüduna… ne dik durabilir ne de mücadele etmek ister bi’şeylerle… “varsın, böyle olsun, böyle devam etisin der”… böylesi beklentilerle dolu bir hayatta, kolu kanadı kırık bir kuş gibi bükülmeyi beklemek ne acı…

ne acı böyle umutsuz beklemek, tek bir söz için sabahlara dek…

yaşam sorusu

severek sarılmak mıdır yaşam, saldırarak savaşmak mı? hangisi daha bir gerçek duruyor önümüzde?

görsel yanılgı, algısal hata

kendimizi kandırdığımız bir nokta olduğunu düşündünüz mü hiç... gece yarısı 2'den sonra gelen bir dürtüyle...

sanal sohbetlerin, gırla giden smslerin ardında, elde kalanın aslında yalnızca 10 dakikaya sığdırılabilecek kadar sohbetlerin, gerisinin kuru laf salatalarının olduğunu farkedebilmek zor mudur şu zamanda? yüklemi, öznesi karman çormanlaştırılarak bir şeyler yapılmaya çalışıldığını saatler boyu... onca "q klavye" çalışmasının, "ışığı, efekti çoktan hazır edilmiş bir minik kamera"nın, birer görsel yanılgı, algısal hata olduğunu...

ner'den başlayıp nereye gideceğini az çok kestirdiğiniz ama "ne alakası var" larla bezenip, dile gelen tüm fırsatlarda; "ben marjinalim, ben farklıyım" takıntılarıyla cezbeden taraf olarak, "tüm ülke puanları"nı kesenize doldurup herkes gibi sıradan olunduğunu...

kendinize şöyle bir baktığınızda "kendini kandırım ne zamandır prim yapıyor web alemlerinde?" diye sorsanız, cevabını yine aynı doğru olmayan hallerde mi cevaplarsınız...

en süslü cümleyi kuran 1.cilik ödülünü alır(!) adlı, tadı belirsiz yarışmadan kaç dönem daha sıkılınmayacak acaba?

en zeki halinizi, en aptal oyunlarla tüketip, en mutlu olma zamanını, en boşa harcama benciliğine ne zaman bir son vereceksiniz...

sonu aynı, tadı bir zira

hayatın zor donemeclerinden gecerken, hali hazırda ilerleyen bir yaşamın olduğu bilinciyle, devamlılık gerekliliğine düşmüş olman ve bunu kendi yaşadıklarımla özdeşleştirmem, empatik yaklaşıp, ancak “anlayabiliyor” olmamın yetersizliği üzerinde çokca durmak lazım sanırım…

biri yaşar, diğeri anlamaya çalışır… “anlıyorum” der… anlamamıştır… herkesin derdi kendine en büyük… yapabilen, en yakın örneği kendinde benzeştirmeye çalışır… bir sayar…

sırlar verilir “kimseye anlatma ama ” denilmez…. gerek yoktur… her lafın üzerine birşeyler soylenmez… susulması gerekir bazen… laf kalabalığı etmek kimi anların üzerine, sakil durması en muhtemel an olur… en sessiz ânımız, en anladığımız hâlimiz olur… kalırız öyle… kalmalıyız da bir süre…

şaşırtmak için değil, asıl geride kalmış yanlışların, “halbuki” ler beraberinde, durup da görülmediği yere konulması gerekliliğinle gun yuzune cıkarılması, bizi şaşırtmanın çok ötesine götürür… dibine kadar bir şeye sıkı sıkıya bağlanmak, verdiği zararın üzerine büyük bir örtü örtülmesi kadar olağandır… senden aldıklarının farkına varma çabukluğu, verdiklerinin değerini bilmek ile aynı zorluktadır…

bunu bilmek, bundan kaçmak gerekir… görmezden geldikçe, kayıpların çetelesi bir hayli olur… sonu aynı, tadı birlerden farklı olsun ki, o zaman sarınılası olsun her ne varsa…

tuzu kuru

tuzu kuruların empati yapabilme olasılığı nedir?

bunun dünyanın en zayıf şeylerinden biri olduğunu biliyorsan ağlak olmanın bir manası da yoktur o zaman... restini dilinde tut... eksik etme kimseden hislerini...

isyankarlığını, en yakın arkadaşının bilmesi, içindeki büyük öfkeyi azaltacağı hissine de nereden kapıldın şimdi... vazgeçecek misin?

devam etmeyen var mı bu alışkanlığına? ona anlattıklarının yarısını söylesen kimilerinin yüzüne, aslında kaybedeceğin şeylerin içinde büyüyenden çok daha değersiz olduğunu anlamayacak mısın?

zamanı geçirme lüksün yokken... bu kayıp neden...

durma öyle...

bahaneler ve bunların götürdükleri

bahanelerimizi her bir olaya denk gelecek şekilde gayet de haklı ve mantıklı (!) olarak kendimize gore sıralamaktan geri kalmayız hiç… muhakkak engellerle dolu bir hayatımız, 24 saat içine sığmayan koşuşturmalarımız, sevdiklerimize zaman ayıramayacağımız bir hafta sonumuz, “şu hastalık bir geçsin de” tadında iş-guç geçiştirmelerimiz, bi yılbaşı, bir bayram ve benzeri vukuların engel teşkil edeceği dürtüsüyle ertemelerimiz, sonu gelmeyen bahanelerimiz var bizim…

bunlar hep olan, olacak şeyler… sağda solda… en içimizden, sokak köşesindeki dilenip para içinde yüzen adama kadar hepimizde var…

sevmediklerimiz sevip de dile getirmediklerimizden daha bir kabarık listemizde… hangi tatsızlığı halletmeye çalışmadık ki… ama ya yaptık mı guzel giden bişeyleri sorgulamadan devamını getirme girşimlerine çabalamayı… durduk kaldık öyle…