körebe

hiç bir şey göründüğü kadar kötü değildir. daha kötüdür...

   biz, hayatımızı b*ktan olsun diye eksik malzemelerle inşaa etmek zorundaymışız gibi, türlü bahanelerle birbirimizden hızlıca uzaklaşmak için körebe oynuyor gibiyiz. gözlerimiz bağlı, kolumuzu, dizimizi yaralaya yaralaya kaçmaya çalışıyoruz. birimiz de akıl edip gözümüzdeki bağlardan kurtulmaya çalışmıyor nedense.
 
                                                                 ...

   canı sıkılan, sebepsiz(!) mutsuzluklar yaşayan insanları anlamak için mükemmel bir gece. empati adeta bizim elimiz ayağımız. sevdiklerimizin hatrına, kendimizi onların yerine koyduğumuz şu saatlerde siz siz olun, kimsenin köşede birikmişi olmayın...

  hiç kimse kendisine benzeyen başka bir insana maruz kalmaya tahammül edemiyor çünkü.

anlamaya çalışmak

aklı, bir karış havada ve o an O'na söylenenleri dinleyemeyecek, anlayamayacak kadar karışıktı... yine de derdini anlatırsa, biraz olsun iyi hissedeceğini umarak;

-"neden böylesin" diye sordum...
-"birilerinin beni anlamış olmasını dilerdim" dedi...
-"bundan kurtulmak için ne yapmayı denedin" dediğimde,
-"hiç bir şey" dedi..

bu bana garip ve basit geldi...

empatiler kadınıyım, anlayışlı olabilir misin bencil genime?

seni ne halde bıraktığımın farkında ama nasıl toparlanacağının eksikliğindeyim.

"ya beni anlamıyorsan..."

bunu düşündün mü hiç? her şeyi, en ince ayrıntısına kadar kurgulayan sen, belki de kimi noktaları görmeden, yaptıklarına devam ediyorsun... en ince ruh iyileştirmelerini yapmaya çalışırken, kadınına zaman tanımıyorsun... iyileştirmeye çalışken, deştiğinin farkına varmıyorsun kadınını...

bir adam biliyorum... 21 gram'ı eksik sadece

yükümüz ağır... yükümüz orada duruyor... kim sırtlayacak, kim nereye kadar taşıyabilecek belirsiz... susmaksızın sabahın 5'lerine kadar konuşabilinsin, sesime senkronik cevaplardan ötesi duyulabilinsin isterdim... bununla tatmin olunabildi mi? sanmıyorum... eksik cevaplar, tanımlar, kendimizi tanıyamamalar...

binbir gayretle de olsa, ilk empatimizi sığdırıverelim buradaki boşluğa bu konuda...

empati

denemeli miyim bu halleri bilmiyorum... çılgınlar gibi ortalıkta haykıra bağıra koşturmalıyım belki... o zaman rahatlayabileceğim biliyorum... birilerine söyleyebilirsem eğer, anlayışla karşılayabilirlerdi beni. aslında gizlide kalmış, boş boğazlılıkla, yüreklilik arasında ne yapacağını şaşırmışların dile getirdiğini ben nasıl diyeyim...


-nedenini söyleyebilir misin bana... elimde tutabileceğim tek bi' şeyim var mı... ben göremiyorum...
-çok üzgünüm inan... yıllardır anlamaya çalışıyorum, başaramadım sanırım...


sen de anlamıyorsun değil mi beni? deli sanıyorsun....

anlamamıştı kadın...

sonu aynı, tadı bir zira

hayatın zor donemeclerinden gecerken, hali hazırda ilerleyen bir yaşamın olduğu bilinciyle, devamlılık gerekliliğine düşmüş olman ve bunu kendi yaşadıklarımla özdeşleştirmem, empatik yaklaşıp, ancak “anlayabiliyor” olmamın yetersizliği üzerinde çokca durmak lazım sanırım…

biri yaşar, diğeri anlamaya çalışır… “anlıyorum” der… anlamamıştır… herkesin derdi kendine en büyük… yapabilen, en yakın örneği kendinde benzeştirmeye çalışır… bir sayar…

sırlar verilir “kimseye anlatma ama ” denilmez…. gerek yoktur… her lafın üzerine birşeyler soylenmez… susulması gerekir bazen… laf kalabalığı etmek kimi anların üzerine, sakil durması en muhtemel an olur… en sessiz ânımız, en anladığımız hâlimiz olur… kalırız öyle… kalmalıyız da bir süre…

şaşırtmak için değil, asıl geride kalmış yanlışların, “halbuki” ler beraberinde, durup da görülmediği yere konulması gerekliliğinle gun yuzune cıkarılması, bizi şaşırtmanın çok ötesine götürür… dibine kadar bir şeye sıkı sıkıya bağlanmak, verdiği zararın üzerine büyük bir örtü örtülmesi kadar olağandır… senden aldıklarının farkına varma çabukluğu, verdiklerinin değerini bilmek ile aynı zorluktadır…

bunu bilmek, bundan kaçmak gerekir… görmezden geldikçe, kayıpların çetelesi bir hayli olur… sonu aynı, tadı birlerden farklı olsun ki, o zaman sarınılası olsun her ne varsa…