durağan hallerimden, hiç bir şeyi takmadığımı düşündüren sözlerimden bir manâ çıkarmaya çalıştığında, aslında ne denli tanışamadığımızı da anlamış oluyoruz böylece... her demi diline döktüğünde insan, kimi zaman tadını kaçırabiliyor ince çizgilerin... bazı şeylerin gözümüzün önünde ama dilimizin ucundan uzak olması daha bir insanî sanırım... gizemli kalmak için değil, tadında yaşabilmek için halleri, zaman zaman böyle gerekiyor... ayrımını kendi içimizde yapınca da daha bir anlaşılır ve anlamlı olsa gerek...
