anlamaya çalışmak

aklı, bir karış havada ve o an O'na söylenenleri dinleyemeyecek, anlayamayacak kadar karışıktı... yine de derdini anlatırsa, biraz olsun iyi hissedeceğini umarak;

-"neden böylesin" diye sordum...
-"birilerinin beni anlamış olmasını dilerdim" dedi...
-"bundan kurtulmak için ne yapmayı denedin" dediğimde,
-"hiç bir şey" dedi..

bu bana garip ve basit geldi...

biz bize, kim buna gelsin...

neden orada olduğunu bilmediğim zamanlardan biri bu... tam anlayamadığım halinin, pişmanlık mı, pişkinlik mi olduğuna karar veremediğim o ince çizgisinde, kaçamak dövüşlerinin tam da en hararetli akşamüstüsü. sesin aslında o kadar da sıkkın değilken, nasıl oluyor da ben, bu denli hak vermeye çalışır buldum bir anda kendimi bilemedim...

......ve sen dedin oldu galiba...

sen, bu iki kişilik düşünceleri, hep bir cümlelik, hem de tek kişilik tedirginliklerin içinden çıkartmaya çabalarken, üşengeçliğine değinemediğimiz vakitsizlikler yaşadık... hak vermek adettense, adet yerini buldu şimdi...

seni anlıyorum

aynı yılın aynı saati, aynı dakikası henüz birbirimizi tanımadan benzer acıları farklı hallerde çekmiş(!) olmamız, birbirimize daha bir anlayışla yaklaşmamızı, yakınlaşmamızı sağlardı ama birbirimizi anlayabilmek için henüz çok erken... bu da bir gerçek...

dünya dönüyor oldukça, birileri hep yanlış zamanlarda, ne hikmetse o yanlış insanların içinde olup, bilmeden belki de yanından geçen bir adamın yıllarca karşılıksız sunabileceği bir sevgiden mahrum kalacaktı ya da pek sevgili kadın, elini artık tutamadığı adamın yüzünü binbir yüzde arayacaktı...

bir adam biliyorum... 21 gram'ı eksik sadece

yükümüz ağır... yükümüz orada duruyor... kim sırtlayacak, kim nereye kadar taşıyabilecek belirsiz... susmaksızın sabahın 5'lerine kadar konuşabilinsin, sesime senkronik cevaplardan ötesi duyulabilinsin isterdim... bununla tatmin olunabildi mi? sanmıyorum... eksik cevaplar, tanımlar, kendimizi tanıyamamalar...

binbir gayretle de olsa, ilk empatimizi sığdırıverelim buradaki boşluğa bu konuda...