böyle zamanlarda, elini attığında ulaşabileceğin bir ilk yardım çantası olduğumu düşünüyorum. yaralarına ilk müdahaleyi yapıp, sonra da bir şey olmamış gibi beni bagajına tıktığını düşünüyorum sonra...
kabul etmesen de bu böyle, biliyorsun... olur ya bir itiraf saati yaparsan çok sevgili arkadaşlarınla bunu da bir gözden geçirirsin... o zaman hak vereceksindir...
eskiye olan zayıflığına anlayışla yaklaşmış olmam mı, yoksa şimdi yepyeni dehlizlere yelken açmış olmana bakışım mı bilmiyorum, bir garip haldesin aklımda... hangisi doğru, yaptığım mı, yapılan mı? hangisi olması gereken? kestiremedim henüz. iyi niyeti suistimal mi dersin, başkası olsa da bu böyle olacaktı sana denk geldi mi dersin... hangisini diyelim, hangisini yersin? ya da ben abartıyorumdur... objektif olamıyorum bazı zamanlar...
bir vakit geçer... çok değil iki ay...
insan iki ayın içinde bu kadar mutlu olabilir mi? elbet olabilir.. peki kıyılar farklıyken de mi? bak onu bilemedim işte... bir yara bere giderme programı gerekiyordu ve O'na için tertemiz kollarını açabil diye ben tam da zamanında yetiştim hiç şüphesiz... belki de büyük saplantılar kimbilir... telvedeki tarifi belli aramaların en benzeyenine kendini verme çabası... işte o zaman keyfimiz bir sezonda iki kere bonus kazanmış olabilir... yolcu yolunda gerek'le, tren gelir hoşgelir aynı şarkı içinde mixlenebilir... taraflardan biri kaybederken, diğeri şarkıyı söylemeye devam eder, türkü tadında...
sonra bir vakit daha geçer... çok değil 3 ay daha...
biz empati yapabildiğimiz ve şartlanmadan düşünebildiğimiz zaman birbirimize değer verebilen insanlar haline geliriz... hâlen insanca bir yanımız ama yine de onu hep acıtacak diğer bir kıyımız olduğundan "birbirimizi en iyi biz anlar" oluruz...
belki o zaman bunlar ne demek anlamış olabiliriz... hayat uzun ne de olsa... anlamak ve anlayışlı olmak için uzunca vaktimiz var önümüzde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder