çocukken küserdik biz


sana kızgınım, beni bunca zaman alıştırdığın için kendine... şu hissi kablel vukun nerede kaldı... ben kendimi görebilirken sen bizi neden göremedin ki o kadar da vaktimiz varken?

çok mu sert oldu... yok düşünme öyle... sakince soruyorum sadece...

bu boşalmaya yüz tutmuş evin duvarlarından sesini almak ister misin artık... terini silmek ister misin yastığımdan... tadını kaybetmeliyim artık... bu böyle olacaksa... kendimizi silmeden birbirimizi almalıyız birbirimizden...





insanın içindeki aşk biterse - ya da hiç başlamamışsa- bunun tamirini hangi servis sağlar? var mı adresi telefonu...

çikolatalar mutluluk verirken bunu istemesek de alabilir miyiz mesela ağzımız yüzümüz kakaoya bulansa bir yandan .. düşündüm de şimdi, şu yeni çıkan brownilerden yerken... sanırım bir kazan yemem lazım... çikolata da sevmem...

sevmeliyim belki artık... ara ara da olsa...

şişenin dibini görüp telefonu ezbere çevirme seremonileri pek mi sıkıcı? henüz yapmadım...

yaparım belki... açmazsın belki...

ya da sen ararsın .. açmam.. küsmüş olurum...

çocuğuz değil mi henüz...

çocukken küserdik biz...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...