-kendi deliliğine ihtimal veren bir adamın, buna sebebiyetleri ortadan kaldırabilme lüksü ne zaman olur?-dert edinmemeyi, umursamamayla karıştırmadığı zaman...
...
-"beni umursamayacak mısın?" dedi kadın üzgün bir tavırla.. "aramayacak mısın, sormayacak mısın?"
belli ki uzaklığın farkına o an daha da varmaya başlamıştı... buz duvar hallerinin bu güne yol açtığını sonunda görebiliyordu...
-"ben seninle bir hayat paylaşmışım... olur mu öyle şey? kendimi uzak tutmaya çalışacağım sadece." dedi dudaklarını zorlukla aralayıp adam...
aslında içinden neler demek istedi de.. dese değişen tek şeyin moraller olduğunu da biliyordu.. sustu...
-"sadece kendimi alıştırmaya çalışacağım buna. seni bilmiyorum ama ben ilk günkü gibiyim sana , senin şu an bana olamadığın gibi"...
sonra zaman durdu.. film geriye sardı... o ilk gecenin tadından son gecenin acısına sadece 1 senede ulaşıldı.. tam olarak bir sene.. 365 günden geri sayan bir anılar birikintisi ikisini de belli ki çok üzdü...
elinden ne gelse yapmaya hazırdı adam... gelmeyeceği besbelli otobüsü, son durağın bir köşesinde gecenin bir körü, belki bir umut diye beklemeye koyuldu...
ama bilmiyordu ki...
aşk iki kişilikitir...
birimiz hiç bir zaman yetemeyiz ikimize...
