ısıtınca iyileşmeyen tek şey kafa

bugün farklı..

bugün; "nasıl olsa herşey yolunda ve keyfim yerinde, "eminim ki (sanırım) senin de öyle keyfin, muhabbetin" dememem gerektiğini ilk farkına vardığım, seni anlayamadığımı, kendimi çoktan yanlış bulduğumu gördüğüm o an... şimdi...



(iç ses)
-şimdi bir düşün...
-otur düşün bir kafanı dök...
-kendini bir kâğıda çiz ve sesin sana yabancı gelene kadar konuş... sonra biraz dur ve dinle... ne demişsin... 
-Sonra biraz O'nu dinle... Duy... Anla... Geçiştireceğin cümlelere değil, sonuna kadar pür-dikkat dinleyeceğin konuşmalara ver kendini...
-sonra uyu.. uyan... ne olduğunu anlat yine kendine yabancılaşıncaya kadar...
-şimdi ikinici kez düşün...

tuzu kuru

tuzu kuruların empati yapabilme olasılığı nedir?

bunun dünyanın en zayıf şeylerinden biri olduğunu biliyorsan ağlak olmanın bir manası da yoktur o zaman... restini dilinde tut... eksik etme kimseden hislerini...

isyankarlığını, en yakın arkadaşının bilmesi, içindeki büyük öfkeyi azaltacağı hissine de nereden kapıldın şimdi... vazgeçecek misin?

devam etmeyen var mı bu alışkanlığına? ona anlattıklarının yarısını söylesen kimilerinin yüzüne, aslında kaybedeceğin şeylerin içinde büyüyenden çok daha değersiz olduğunu anlamayacak mısın?

zamanı geçirme lüksün yokken... bu kayıp neden...

durma öyle...