bırak bu işleri

kızgın olduklarını, kırgın kaldıklarını rafa kaldıramıyor insan... o raf da, o tozlu aralık da hep orada öyle durdukça, bir şekilde gücünü kuvvetini toparlayıp, vazgeçebilmeyi beceremiyor...
aynı nefesi alıp, aynı kaptan yemek yemek zorunda kaldığında bunu daha da iyi anlıyor... 

"ama gun gelecek ve ben o sesleri, o yüzleri asla yüzümde hissetmeyeceğim" dediğinde bile hep bir ihtimalin ufak bir parçasını kıyısında, köşesinde, bir yerlerde tutabiliyor... 

baygınlık geliyor çoğu kez bu vaktiyle ayılıp bayıldıklarımızdan... sadece şaşırıyorsun şimdi böyle olmasına... mantıklı gidişatlar çok mantıksız olduğundan, durumun böyle olması, "hah tamam şimdi oldu, yoksa ben alışmamıştım zaten bu güzel, mantıklı, sadakatli ilişkilere, iletişimlere" demekten seni alıkoyuyorken, neyin ne olduğunu görmek, içini aydınlatıyor(!)...

dünya ufak, şehirleri minicikkken, bayılmalara devam ediyorsun, ayılmaları bir kenara istifleyip...

vaktiyle 10 puan 10 puan 10 puanla şampiyon yaptıklarınız, hep orada kalacağı anlamına gelmiyor, gelemiyor maalesef... göreceliymiş bu da , bu da cuk oturuyor dünyanın dönme hızını az biraz geçip, pek şaşılası gelmiyo bize...

ben yine de bırak bu işleri diyorum kendime...

biliyorum, bırak deyince olmuyor...