budur konumuz...
bildiğin, gör(e)mediğin şeyleri, -sevdiğin bir iki adamın kafana vura vura seni ikna etmeye çalıştıkları gerçekleri- yastık altına, hasır altına, artık ne varsa, bilimum bi' şeylerin altına sıkıştırmış olabilirsin pekalâ...
kendine tanıdığın zamanın hiç bir şey olmadığını anlamaya, o kendini kötünün iyisine alıştırmaya çalıştığın zamanlarda vakıf olursun… kiminden " ne var ki, bizde olmuyor mu sanki" sini duyar, kiminden de kuru bir "anladım" işitip konuyu kapatırsın… sonra da akşamki yemek derdine düşmeler… vs. vs. bu böyle çünkü….
…
beraber iyi şeylerin olacağını, iyiliklerini düşündüklerinin iyi hallerinin karşında unufak olduğunu gördüğünde, gerçek bir üzülmenin tam olarak anlamını çözmüş oluyorsun… herşeye rağmen yine de hayatın güzel olma ihtimali hep onun yanındayken beliriyor... geçici olmayan bir şey ve buna inancın son derece keskin... elinden gelebilecek şeylerin kâr etmeyeceği netliğine de erişip, uzun yol kat etmenin senden götürdüklerinin zararını hesapladığında, önce 3, sonra 5, gitgide 7 yıl önceye dönmek istiyorsun… orda da bir sıkıntılar sezip, biraz daha da geri sonra… ardından bir süre duraklama… şimdi 15 yaşındasın…
o zamanlar güzel mi?
şimdi olsan yine mi böyle olur?
murphy ne demiş? ya da başkaları... denk gelmeler hep onun gibilerin eseri mi?
takipte kalıyorum hep... bir iyiliğe bir güzelliğe denk gelebilmek için... bir saplantı değil... bunu anlatmak na mümkün, anlamak da belki... ben kendimi biliyorum...
yine olsam yine yaparım ama yine bilsem yine sapar mıyım.. bilmiyorum…
kendi başıma cevap vermeyi en son vizelerde bırakmış olmalıyım…
hatırlamıyorum...
1 yorum:
"gerçek üzülmenin anlamı" ve yine de "hayatın güzel olma ihtimali"nin belirebildiği bir yer. bizi çaresiz bırakan kimi durumların sadece bize özgü olmadığını bilmek, kendiliğinden bir rahatlama sağlamıyor elbet; ama yine de o "büyük yalnızlık" duygusunun bir anlığına da olsa silikleşmesi güzel, ne yalan söyleyeyim.
Yorum Gönder