durağan hallerimden, hiç bir şeyi takmadığımı düşündüren sözlerimden bir manâ çıkarmaya çalıştığında, aslında ne denli tanışamadığımızı da anlamış oluyoruz böylece... her demi diline döktüğünde insan, kimi zaman tadını kaçırabiliyor ince çizgilerin... bazı şeylerin gözümüzün önünde ama dilimizin ucundan uzak olması daha bir insanî sanırım... gizemli kalmak için değil, tadında yaşabilmek için halleri, zaman zaman böyle gerekiyor... ayrımını kendi içimizde yapınca da daha bir anlaşılır ve anlamlı olsa gerek...
kimi zaman, öfkeyle kalktığında, oturamayacak kadar kıçın acırken, "aslında ön yargılarımdan kurtulamamışım, o bir yana ben bir yana ayrışamamışız" diyor olabileceğini kestirebiliyorum şimdiden... insanlar konuşmadan da anlaşırlar ya bazen(!), sanırım kendini o rafa koyup, anlaşılmasını bekleyeceksin bencil, bozar, yıkar hallerinin kitlelerce ve sükûnetle sırtlanılmasını...
elini attığında güzel şeylere, getirisinin ne olmasını bekler insan... geri dönüşünün ne olmasını... takdire şayan(!) bir vefa olmaz ise, ya da istediğimiz gibi sevinilmezse, istenileni sunamaz ve bunun müteşekkiri olunamazsa, küser miyiz kimi hallere?
insanız ve kırılmak en büyük hakkımızsa, haydi hep beraber un ufak olalım...
1 yorum:
demişsin ya:
"elini attığında güzel şeylere, getirisinin ne olmasını bekler insan" diye. işte burada başlıyor sanki bütün olay. illa bir şeyler beklemek mi doğru olan; yoksa olanı kendine uyarlamak mı?
eğer olacaklara karşı bir çaremiz yoksa bu hayatta bence en iyisi olanı uydurmak kendimize.
peşin edit: bu arada ilk kez geldik buraya. $ukela verdik gidiyoruz.
Yorum Gönder