yere eğildim ve yarısından çoğu kül olmuş, küçük bir kağıt parçası aldım elime.."bu bir son değil" diye başlıyordu... gerisi belli belirsiz bir iki cümleyle bitmiş, belli ki içi sıkıntılı birileri tarafından kibriti çakılmıştı. bir tek orası okunuyordu... "bu bir son değil, zaman, yaramızı kapatana kadar seninleyim".... sonrası okunmuyordu...
arkasını çevirdim, "keşke daha çok zamanımız olsaydı" diyordu kendini ifade etmeye çalışan zât...
sanki zamanları daha çok olsaydı, kendilerine daha güzel bakacaklarının sözünü veriyordu belki de kendine göre tek taraflı...
dünyanın en güzel sözlerini hissederek söyleyip, hissettiremediğini düşünüyordu belki kim bilir?
